ஆட்டோகிராப்!

சிறு வயதில் நாம் இருந்த ஊர், வீடு பள்ளி போன்றவை எப்போதும் மனதில் நிற்கும். அதற்க்கு பிறகு எத்தனை வீடு, ஊர், மாநிலம், நாடு மாறினாலும் எப்போது நினைத்தாலும் அந்த பழைய வீடு கண்முன் வந்து நிற்கும்.

எனக்கு எப்போது இந்தியா பற்றி நினைத்தாலும் நான் சிறு வயதில் இருந்து இந்தியாவை விட்டு வெளியில் வரும் வரை நாங்கள் வசித்த அந்த வீடு நினைவிற்கு வரும்..எனது சிறு வயது நண்பர்கள், பள்ளி தோழிகள், பக்கத்து வீட்டு எதிர் வீட்டு நண்பர்கள் என பலரும் நினைவுக்கு வருவார்கள்.

பள்ளி முழுப்பரிட்சை முடிந்து லீவு விட்டதும் என் நண்பர்களில் பலர் அவரவர் தாத்தா பாட்டி வீட்டுக்கு போகிறோம் என்று சொல்லி செல்வார்கள் அப்போதெல்லாம் எனக்கும் அவர்களை போல தாத்தா பாட்டி வீட்டுக்கு போக வேண்டும் என்று தோன்றும், ஆனால் வாய்ப்பு வாய்த்ததில்லை. அதற்காகவே என் அம்மா கோவிலுக்கு, கடை வீதிக்கு என்று அழைத்து செல்வார்கள்.

அதிலும் சித்திரை மாதம் வரும் சித்திரை திருவிழா மறக்க முடியாதது. எல்லா நாட்களும் சாமி சுத்தி வருவதை பார்க்க சாயங்காலம் கிளம்பி விடுவோம். அப்புறம் மீனாட்சி கல்யாணம், தேர், பூபல்லாக்கு, அழகர் ஆத்தில இறங்குறதுன்னு சித்திரை திருவிழா முடியும் வரை ஒரே கொண்டாட்டம் தான்..

பிறகு மறுபடியும் போரடிக்க ஆரம்பிக்கும் போது, என் அம்மா, என்னை தையல் கிளாஸ் போ, பாட்டு கிளாஸ் போ என்று விரட்டுவார்கள். நான் போகவே மாட்டேன்! பிறகு ஒரு வழியாக போக ஆரம்பிக்கும் போது ஸ்கூல் திறந்து விடும்..அப்புறம் மறுபடியும் ரௌடீன் ஆரம்பித்து விடும்..

சிறுவயதில் நான் அனுபவித்த அந்த நாட்களை போல முகுந்துக்கு கிடைக்குமா என்று நினைத்தால் ஒரு சில நேரம் அவனை பார்க்க பாவமாக இருக்கிறது. பாதி நேரம் என்னையும் ரங்கமணியும் விட்டால் அவனுக்கு விளையாட எந்த ஆட்களும் இல்லை.

அதனாலேயே அவனை இங்கு லைப்ரரி களில் நடக்கும் ஸ்டோரி டைம்முக்கு அழைத்து செல்கிறேன். அதில் அவன் வயதொத்த பல குழந்தைகள் இருப்பர். ஒரு லைப்ரரியன் குழந்தைகள் புத்தகம் சிலவற்றை எடுத்து கொண்டு அதில் இருக்கும் கதைகளை வாசிக்கிறார். பல நேரங்களில் அந்த கதைகளை குழந்தைகள் உக்கார்ந்து கேட்பதில்லை இருப்பினும் சில பல விளையாட்டுகளை காட்டுகிறார் அந்த லைப்ரரியன். இந்த கதை நேரம் எனக்கு மிகவும் பிடித்து இருக்கிறது, எந்த செலவும் இல்லாமல் மற்ற குழந்தைகள், பெற்றோரை சந்திக்க நல்ல வாய்ப்பு.

என்னுடைய சிறுவயதில் நான் அனுபவித்ததை போன்ற ஒரு சூழ் நிலை முகுந்துக்கு கிடக்க போவதில்லை, இருந்தாலும் இந்த ஊரில் இருக்கும் சூழ்நிலைக்கு அவன் சீக்கிரம் பழகி கொள்வான் என்று நினைக்கிறேன்.

இது இப்படி இருக்க இப்போது வேறு ஊருக்கு செல்ல வேண்டும். அமெரிக்கா வந்ததில் இருந்து நோர்த் கரோலினா வாசியாக தான் இருந்திருக்கிறேன். ஆனால் இப்போது வேலை கிடைத்திருப்பது பக்கத்து மாநிலமான ஜியார்ஜியாவில் உள்ள அட்லாண்டாவில், அதனால் ஜியார்ஜியா சொந்த மாநிலமாக போகிறது. இனிமேல் அங்கு சென்று நண்பர்கள், வீடு என்று back to square 1.

எத்தனை நாள் தான் இப்படி சட்டிய தூக்கிட்டு ஊர் ஊரா திரியறதோ!..எப்போ இந்தியா வந்து அக்கடான்னு இருப்போம்னு தோணுது! என்ன செய்ய காலம் தான் இதுக்கு பதில் சொல்லணும்.