ஒரு மாதத்திற்கும் மேலாகிவிட்டது, பதிவு பக்கம் வந்து. அவ்வப்பொழுது சில விஷயங்கள் எழுத வேண்டும் என்று தோன்றி கொண்டிருந்தாலும், எழுத முடியவில்லை. அவ்வப்பொழுது நேரம் கிடைக்கும் பொழுது கிறுக்கிய சிலவும், சிறிது நாட்களுக்கு பின் திரும்ப படிக்கும் பொழுது நன்றாக இல்லை என்று டெலீட் செய்திருக்கிறேன். முடிவாக நான் கவனித்த சில விஷயங்களை குறித்த என்னுடைய எண்ணங்கள் இங்கே.
டாலேண்ட் என்பது என்ன? ஒரு குழந்தை கிப்ட்டேட் என்று எப்பொழுது அழைக்க படும். என்னை பொறுத்தவரை Talented and Gifted என்பது சூழல் சார்ந்தது. ஒரு சில குழந்தைகள் ஒரு சில விஷயங்களை சூப்பர் ஆக செய்வார்கள். உதாரணமாக எனக்கு தெரிந்த சில குழந்தைகள் அவ்வளவு அழகாக படம் வரைவார்கள். இந்த வயதில் இவ்வளவு திறமையா என்று வியக்க வைக்கும். இன்னும் சில குழந்தைகள் 7-8 வயதில் ஒரு பெரிய புத்தகத்தை ஓரிரு நாட்களில் படித்து முடித்து விடுவார்கள். அதனால் என்னை பொறுத்தவரை திறமை, அறிவு என்பதெல்லாம் சூழல் சார்ந்தது.
அமெரிக்காவில் இருக்கும் பள்ளிகளில் "TAG" அல்லது Talented and Gifted ப்ரோக்ராம் ஒன்று உண்டு. இதில், சாதாரணமாக பள்ளிகளில் படிக்கும் பிள்ளைகளை சில பல டெஸ்ட்கள் வைத்து அதில் வரும் மார்க்குகள் பொறுத்து, மற்றும் அமெரிக்கா அளவில் இருக்கும் குழந்தைகளின் மார்க்குகள் ஆவெரேஜ் வைத்து ஒரு சில குழந்தைகளை தேர்தெடுத்து அவர்களுக்கு என்று சிறப்பு வகுப்புகள் நடத்துவார்கள். அப்படி தேர்ந்தெடுக்கப்படும் குழந்தைகளின் IQ அவர்களின் வயதொத்த மற்ற குழந்தைகளை விட அதிகம் இருக்கும் அல்லது இருப்பதாக நம்பப்படும். அந்த குழந்தைகளுக்கு என்றிச்மென்ட் வகுப்புகள் நடக்கும். அது எக்ஸ்ட்ரா ரீடிங், அல்லது எஸ்ட்ரா மேத்(கணிதம்) அல்லது வானவியல் ..இப்படி எந்த துறையில் குழந்தை இன்ட்ரெஸ்ட் காட்டுகிறதோ அதற்க்கு தகுந்தாற்போல பாட திட்டத்தை மாற்றியமைத்து சொல்லி கொடுப்பார்கள்.
இதனை ஏன் இங்கு குறிப்பிடுகிறேன் என்றால், இந்திய பெற்றோர்களுக்கு இடையே தம் குழந்தைகளை எப்படியாவது TAG ப்ரோக்ராமில் சேர்த்து விட வேண்டும் என்று நடக்கும் விஷயங்கள்.
எதோ தம் குழந்தை gifted ப்ரோக்ராமில் இருந்தால் மட்டுமே நன்றாக படிப்பதாகவும், இல்லை எனில் படிக்கவில்லை என்றும் ஒரு மாயையை பலர் கொண்டு இருக்கிறார்கள். தங்கள் குழந்தை கிபிட்ட் இல் இருக்கிறது என்று பெருமையாக, தன்னிச்சையாக வந்து சொல்லி டம்பம் அடிக்கும் பெற்றோரை பார்த்திருக்கிறேன் என்றாலும். நிறைய பெற்றோர் அதற்காக குழந்தைகளை தயார் படுத்துகிறேன் பேர்வழி என்று பாடாய் படுத்துவதை பார்த்து இருக்கிறேன்.
முதலில் MAP டெஸ்ட், CoGAT டெஸ்ட் என்பதெற்க்கெல்லாம் புக்ஸ் வாங்கி, தினமும் ப்ராக்டீஸ் செய்ய சொல்லி படுத்தும் பெற்றோரை பார்த்து இருக்கிறேன். உண்மையில் இந்த இரண்டு டெஸ்ட்களை மற்றும் வைத்து கொண்டு TAG செலெக்ஷன் செய்வதில்லை. மாறாக, குழந்தைகளுக்கு எவ்வளவு கிரியேட்டிவிட்டி இருக்கிறது என்பதனையும் பார்க்கிறார்கள். ஒரு அப்ஸராக்ட் வரைபடத்தை கொண்டு ஒரு குழந்தை எப்படி படம் வரைந்தது, என்னவெல்லாம் கதை சொல்லுகிறது, போன்ற பலவற்றையும் கணிக்கிறார்கள்.
காக்னிடிவ், ஆப்டிடியூட் டெஸ்ட்களுக்கு வேண்டுமானால் நாம் கோச்சிங் கொடுக்கலாம், ஆனால் எப்படி கிரேட்டிவ் ஆக இருப்பது என்பதற்கு எப்படி கோச்சிங் கொடுக்க முடியும். அதற்காகாகவும், மக்கள் பிள்ளைகளை அப்ஸ்ட்ரக்ட் பெயின்டிங் கிளாஸ், ஆர்ட் கிளாஸ் என்று அனுப்புகிறார்கள். உண்மையில், ஒரு கிரயன், பெயின்ட் என்று கொடுத்து கிறுக்க வைத்து குழந்தைகளை குழந்தைகளாகவே விட்டாலே, பல குழந்தைகளை கிரேட்டிவ் ஆக இருக்கும். அதனை விடுத்து அதற்கும் ஒரு கிளாஸ் போட்டு..பிள்ளைகளை ஏன் இப்படி வதைக்கிறார்களோ தெரியவில்லை.
நான் வாசித்த மற்றோர் விஷயம் ஒரு வித மாயை சம்பந்தப்பட்டது., அது, போதை, பழக்கம், அடிமையாதல், சார்ந்து இருத்தல் பற்றியது ...இப்படி பல பல பெயர்கள். நம்மால் கண்ட்ரோல் செய்ய முடிந்தால் பழக்கமாக இருக்கும் ஒரு விஷயம் கண்ட்ரோல் செய்ய முடியாத நிலையை அடையும் போது அந்த விசயத்திற்கு "அடிக்சன்/அடிமையாதல்" நடக்கிறது.
photo from google images
அதனால், டோபோமின் என்பது, வாழ்க்கைக்கு அதுவும் மெண்டல் ஹெல்த் க்கு ரொம்ப முக்கியம்.
நெகடிவ் சென்ஸ் இல் பார்க்கப்படும் இந்த போதை/ அடிக்க்ஸன் போன்ற எதுவும் இல்லை எனில், வாழ்க்கை போர் அடிக்கும், எந்த வித நோக்கமும் இல்லாமல் தினமும் எழுந்து, உறங்கி, சாகும் நிலை.
இந்த இரண்டு விஷயங்களையும் நான் ஏன் குறிப்பிடுகிறேன் என்றால், எப்படியாவது தங்கள் குழந்தைகளை TAG ப்ரோக்ராமில் சேர்த்துவிட பெற்றோருக்கு இருக்கும் வெறி கூட ஒரு வித அடிக்சன் என்றே நினைக்க தோன்றுகிறது. ஆனால், அதில் சம்பந்தப்பட்ட குழந்தைகளுக்கு உண்மையில் நிறைய இன்ட்ரெஸ்ட் இருந்தால் மட்டுமே, இயற்க்கை டோபோமின் சுரப்பு வரும், அப்பொழுது மட்டுமே குழந்தைகள் உண்மையான ஆர்வத்துடன் இருப்பார்கள், படிப்பார்கள். இல்லை எனில், மந்த புத்தி, எதிலும் இன்ட்ரெஸ்ட் இல்லாமை போன்றவையே வரும்.
நன்றி.
டாலேண்ட் என்பது என்ன? ஒரு குழந்தை கிப்ட்டேட் என்று எப்பொழுது அழைக்க படும். என்னை பொறுத்தவரை Talented and Gifted என்பது சூழல் சார்ந்தது. ஒரு சில குழந்தைகள் ஒரு சில விஷயங்களை சூப்பர் ஆக செய்வார்கள். உதாரணமாக எனக்கு தெரிந்த சில குழந்தைகள் அவ்வளவு அழகாக படம் வரைவார்கள். இந்த வயதில் இவ்வளவு திறமையா என்று வியக்க வைக்கும். இன்னும் சில குழந்தைகள் 7-8 வயதில் ஒரு பெரிய புத்தகத்தை ஓரிரு நாட்களில் படித்து முடித்து விடுவார்கள். அதனால் என்னை பொறுத்தவரை திறமை, அறிவு என்பதெல்லாம் சூழல் சார்ந்தது.
அமெரிக்காவில் இருக்கும் பள்ளிகளில் "TAG" அல்லது Talented and Gifted ப்ரோக்ராம் ஒன்று உண்டு. இதில், சாதாரணமாக பள்ளிகளில் படிக்கும் பிள்ளைகளை சில பல டெஸ்ட்கள் வைத்து அதில் வரும் மார்க்குகள் பொறுத்து, மற்றும் அமெரிக்கா அளவில் இருக்கும் குழந்தைகளின் மார்க்குகள் ஆவெரேஜ் வைத்து ஒரு சில குழந்தைகளை தேர்தெடுத்து அவர்களுக்கு என்று சிறப்பு வகுப்புகள் நடத்துவார்கள். அப்படி தேர்ந்தெடுக்கப்படும் குழந்தைகளின் IQ அவர்களின் வயதொத்த மற்ற குழந்தைகளை விட அதிகம் இருக்கும் அல்லது இருப்பதாக நம்பப்படும். அந்த குழந்தைகளுக்கு என்றிச்மென்ட் வகுப்புகள் நடக்கும். அது எக்ஸ்ட்ரா ரீடிங், அல்லது எஸ்ட்ரா மேத்(கணிதம்) அல்லது வானவியல் ..இப்படி எந்த துறையில் குழந்தை இன்ட்ரெஸ்ட் காட்டுகிறதோ அதற்க்கு தகுந்தாற்போல பாட திட்டத்தை மாற்றியமைத்து சொல்லி கொடுப்பார்கள்.
photo from google images
இதனை ஏன் இங்கு குறிப்பிடுகிறேன் என்றால், இந்திய பெற்றோர்களுக்கு இடையே தம் குழந்தைகளை எப்படியாவது TAG ப்ரோக்ராமில் சேர்த்து விட வேண்டும் என்று நடக்கும் விஷயங்கள்.
எதோ தம் குழந்தை gifted ப்ரோக்ராமில் இருந்தால் மட்டுமே நன்றாக படிப்பதாகவும், இல்லை எனில் படிக்கவில்லை என்றும் ஒரு மாயையை பலர் கொண்டு இருக்கிறார்கள். தங்கள் குழந்தை கிபிட்ட் இல் இருக்கிறது என்று பெருமையாக, தன்னிச்சையாக வந்து சொல்லி டம்பம் அடிக்கும் பெற்றோரை பார்த்திருக்கிறேன் என்றாலும். நிறைய பெற்றோர் அதற்காக குழந்தைகளை தயார் படுத்துகிறேன் பேர்வழி என்று பாடாய் படுத்துவதை பார்த்து இருக்கிறேன்.
முதலில் MAP டெஸ்ட், CoGAT டெஸ்ட் என்பதெற்க்கெல்லாம் புக்ஸ் வாங்கி, தினமும் ப்ராக்டீஸ் செய்ய சொல்லி படுத்தும் பெற்றோரை பார்த்து இருக்கிறேன். உண்மையில் இந்த இரண்டு டெஸ்ட்களை மற்றும் வைத்து கொண்டு TAG செலெக்ஷன் செய்வதில்லை. மாறாக, குழந்தைகளுக்கு எவ்வளவு கிரியேட்டிவிட்டி இருக்கிறது என்பதனையும் பார்க்கிறார்கள். ஒரு அப்ஸராக்ட் வரைபடத்தை கொண்டு ஒரு குழந்தை எப்படி படம் வரைந்தது, என்னவெல்லாம் கதை சொல்லுகிறது, போன்ற பலவற்றையும் கணிக்கிறார்கள்.
காக்னிடிவ், ஆப்டிடியூட் டெஸ்ட்களுக்கு வேண்டுமானால் நாம் கோச்சிங் கொடுக்கலாம், ஆனால் எப்படி கிரேட்டிவ் ஆக இருப்பது என்பதற்கு எப்படி கோச்சிங் கொடுக்க முடியும். அதற்காகாகவும், மக்கள் பிள்ளைகளை அப்ஸ்ட்ரக்ட் பெயின்டிங் கிளாஸ், ஆர்ட் கிளாஸ் என்று அனுப்புகிறார்கள். உண்மையில், ஒரு கிரயன், பெயின்ட் என்று கொடுத்து கிறுக்க வைத்து குழந்தைகளை குழந்தைகளாகவே விட்டாலே, பல குழந்தைகளை கிரேட்டிவ் ஆக இருக்கும். அதனை விடுத்து அதற்கும் ஒரு கிளாஸ் போட்டு..பிள்ளைகளை ஏன் இப்படி வதைக்கிறார்களோ தெரியவில்லை.
நான் வாசித்த மற்றோர் விஷயம் ஒரு வித மாயை சம்பந்தப்பட்டது., அது, போதை, பழக்கம், அடிமையாதல், சார்ந்து இருத்தல் பற்றியது ...இப்படி பல பல பெயர்கள். நம்மால் கண்ட்ரோல் செய்ய முடிந்தால் பழக்கமாக இருக்கும் ஒரு விஷயம் கண்ட்ரோல் செய்ய முடியாத நிலையை அடையும் போது அந்த விசயத்திற்கு "அடிக்சன்/அடிமையாதல்" நடக்கிறது.
அடிக்சன், அடிமையாதல்ன்னு சொல்ல ஆரம்பிக்கும் போதே பலர் மனம், அதெல்லாம் நம்மகிட்ட இல்ல, குடிக்கிறது, சிகரெட் பிடிக்கிறது, போதை மருந்து, இவைகளை போன்ற விஷயங்கள் தான் அடிக்சன் மத்ததெல்லாம் இல்ல. அப்படின்னு நிறைய பேர் நினைக்கலாம், சொல்லலாம். ஆனால் வாழ்க்கையில் பல பல விஷயங்கள் உண்டு அவையும் அடிக்க்ஸன் தான்.
உதாரணமாக, பெரிய பெரிய கம்பெனிகளில் வேலை செய்யும் மக்களுக்கு productive ஆக இருப்பது எப்படி என்று மேனேஜ்மென்ட் கிளாஸ்ஸஸ் எடுக்கும்.. அது மோட்டிவேஷன்/சாதனை என்றெல்லாம் பரப்பப்படும். ஒரு முறை வெற்றியை சுவைத்த ஒவ்வொரு மனமும், வெற்றி பெற வேண்டும், எப்போதும் வெற்றியே பெற வேண்டும் என்று எப்போதும் இவர்களின் மனம் உழைத்து கொண்டிருக்கும். "Its an addiction to be successful". வெற்றி ஒரு வித போதை. அந்த போதை எப்போதும் வேண்டும் என்று அதற்காக உழைப்பார்கள்.
பெரும்பாலான வீடுகளில் சாயங்கால நேரம் சென்று பாருங்கள், டிவி அல்லது சீரியலில் மூழ்கி இருப்பார்கள். இது, இந்தியாவில் என்று இல்லை. அமெரிக்காவிலும் இதே நிலை தான். சொல்ல போனால் உலகம் முழுக்க இதே நிலை தான்.
உதாரணமாக, சில நாட்களுக்கு முன் டிவி யில், "King of Queens" என்ற காமெடி தொடர் பார்க்க நேர்ந்தது. அதில் கதாநாயகன், கதாநாயகி இருவரும், வீட்டில் இருக்கும் போது ஒரு இன்சூரன்ஸ் ஏஜென்ட் வந்து எதோ கேள்வி கேட்கிறார், அவர் ஒரு வார்த்தையை உபயோகித்து, அது வேண்டுமா என்று கேக்கிறார். இருவருக்கும் அந்த வார்த்தையின் அர்த்தம் தெரியவில்லை, உடனே, கதாநாயகி, excuse மீ என்று சொல்லி தண்ணீர் குடிப்பது போல சென்று டிக்சினரி எடுத்து அந்த வார்த்தையின் அர்த்தம் பார்த்து விட்டு வந்து பேசி சமாளிக்கிறார். தினமும் வீட்டுக்கு வந்து டிவி மட்டுமே நாம் பார்க்கிறோம். டிவி நம்மை முட்டாளாக்குகிறது, அதனால் ஏதாவது கிளாஸ்க்கு சென்று அறிவை பெருக்கி கொள்ளுவோம் என்று இருவரும் முடிவு செய்கிறார்கள்.
இது, நகைச்சுவைக்காக எடுக்கப்பட்ட தொடர் என்றாலும் இதில் சொல்ல பட்டிருக்கும் விஷயம் உலகம் முழுதும் இருக்கும் மக்களுக்கு பொருந்தும் என்று நினைக்கிறன். உதாரணமாக முன்பெல்லாம் வயதாக ஆக ஒருவருக்கு அறிவும் ஞானமும் அதிகரிக்கும் என்று கேள்வி பட்டு இருக்கிறோம். ஆனால், உங்களை நீங்களே கேட்டு பாருங்கள், உதாரணமாக நீங்கள் பள்ளி/கல்லூரி செல்லும் போது உங்களுக்கு தெரிந்த/அறிந்த பல விஷயங்கள் இப்போது உங்களுக்கு நியாபகம் இருக்காது. பல சிம்பிள் வார்த்தைகளின் ஸ்பெல்லிங் கூட பலருக்கும் மறந்து விட்டது. ஆட்டோ ஸ்பெல்லிங் என்ற ஒன்று இருப்பதாலேயே நம்மில் பலரும் வாழ்க்கையை தள்ளி கொண்டு இருக்கிறோம். ஏனெனில் நம்மில் பலர் சினிமா, டிவி, சீரியல், வாட்ஸாப், முகநூல் என்று பலவற்றுக்கும் அடிமை/சார்ந்து/பழக்கம்/அடிக்க்ஸன் ஆகி இருக்கிறோம். ஒரு புத்தகத்தை எடுத்து படித்து எவ்வளவு நாள் ஆகிறது.
சரி, இவ்வளவு நேரம் போதை/அடிக்சன் பற்றி நான் கூறிய அனைத்து விஷயங்களுக்கும் நம் மூளையில் இருக்கும் டோபோமின் என்ற வேதிப்பொருள் (நியூரோ டிரான்ஸ்மிட்டர்) காரணம். இது ஒருவரின் அன்றாட பழக்க வழக்கம், அடிமை தனம் போன்ற அனைத்தையும் கண்ட்ரோல் செய்யும் ஒன்று.
photo from google images
இது மூளையின் ரீவார்டு செண்டர் என்றழைக்க படுகிறது. உதாரணமாக, வெற்றி பெற்றவுடன் கிடைக்கும் ஒரு சந்தோசம், அது நிறைய நிறைய வேண்டும் என்ற உணர்வு. அல்லது, முகநூலில் லைக்/ ஷேர் கிடைத்தவுடன் கிடைக்கும் ஒரு சந்தோசம்/ நிறைவு இன்னும் வேணும் என்று அதற்காக என்னவேண்டும் என்றாலும் செய்ய ஆரம்பிக்க தூண்டுவது இது. டோபோமின் சுரப்பு அதிகம் இருக்க இருக்க, பரபர வென்று எப்போதும் இருக்கும் ஒரு நிலை. இதற்கு ஆப்போசிட் ஆக, மூளையில் டோபமைன் சுரப்பு இல்லையெனில் எப்பொழுதும் சோம்பேறித்தனம், எதற்கெடுத்திட்டாலும் பயம், கவனமின்மை, எதிலும் இன்ட்ரெஸ்ட் காட்டாமல் எனோ தானோ என்று வாழும் வாழ்க்கை.
அதனால், டோபோமின் என்பது, வாழ்க்கைக்கு அதுவும் மெண்டல் ஹெல்த் க்கு ரொம்ப முக்கியம்.
நெகடிவ் சென்ஸ் இல் பார்க்கப்படும் இந்த போதை/ அடிக்க்ஸன் போன்ற எதுவும் இல்லை எனில், வாழ்க்கை போர் அடிக்கும், எந்த வித நோக்கமும் இல்லாமல் தினமும் எழுந்து, உறங்கி, சாகும் நிலை.
இந்த இரண்டு விஷயங்களையும் நான் ஏன் குறிப்பிடுகிறேன் என்றால், எப்படியாவது தங்கள் குழந்தைகளை TAG ப்ரோக்ராமில் சேர்த்துவிட பெற்றோருக்கு இருக்கும் வெறி கூட ஒரு வித அடிக்சன் என்றே நினைக்க தோன்றுகிறது. ஆனால், அதில் சம்பந்தப்பட்ட குழந்தைகளுக்கு உண்மையில் நிறைய இன்ட்ரெஸ்ட் இருந்தால் மட்டுமே, இயற்க்கை டோபோமின் சுரப்பு வரும், அப்பொழுது மட்டுமே குழந்தைகள் உண்மையான ஆர்வத்துடன் இருப்பார்கள், படிப்பார்கள். இல்லை எனில், மந்த புத்தி, எதிலும் இன்ட்ரெஸ்ட் இல்லாமை போன்றவையே வரும்.
நன்றி.
