படித்தது மனதை பிழிந்தது , கவனித்தது, கேட்டது

படித்தது மனதை பிழிந்தது 

முக நூலில் யாரோ ஷேர் செய்தது, தற்செயலாக பார்க்க, படிக்க நேர்ந்தது. அது பால் கலாநிதி என்னும் ஒரு நரம்பியல் நிபுணரின் கடைசி காலங்கள் பற்றிய அவரின் சொந்த எழுத்துக்கள். மார்ச் 9 ம் தேதி 37 வயதில் அவர் இறந்து விட்டார்.  நுரையீரல் புற்றுநோய், அவரை கொன்று விட்டது. புகைபழக்கம் போன்ற எந்த கெட்ட பழக்கமும் இல்லாத அவரை நோய் கொன்று விட்டது. அவர் இறப்பதற்கு முன் தனக்கு மரணம் வர போகிறதென்று தெரிந்து அவர் எழுதிய "How long have i got left" மற்றும்  "Before I go" என்ற இரு கட்டுரைகளை படிக்க நேர்ந்தது. ஒரு டாக்டர் அவருக்கு கேன்சர்.  எவ்வளவு நாள் வாழப்போகிறோம் என்று அவருக்கு தெரியாது, ஆனால் குணப்படுத்த முடியாது என்று மட்டும் தெரியும். வேறு எந்த குறையும் இல்லை அவருக்கு, நல்ல வேலை, தன்னை  போல டாக்டர் காதல் மனைவி ,  அப்போது பிறந்த பெண் குழந்தை..எல்லாம் இருக்கிறது. அவருக்கு தற்போது  வேண்டியதெல்லாம் இன்னும் சில நாட்கள் வாழவேண்டும் தன் மகளுக்கு தன்னை பற்றிய சிறிது ஞாபகமாவது இருக்க வேண்டும் என்ற அவா. "எப்படி அதனை செய்வது, நிறைய கடிதங்கள் எழுதி வைக்க வேண்டுமா, அது என்ன செய்ய போகிறது, அவளுக்கு 15 ஆகும் போது, நாங்கள் வைத்திருந்த செல்ல பெயராவது ஞாபகம் இருக்குமா, அல்லது உபயோகிப்பாளா ? " இப்படி பல கேள்விகளை எழுப்பி, முடிவில் அவர் எழுதி இருப்பது இது தான், தன் மகளிடம் அவர் சொல்வது போல எழுதியது இது "உன் வாழ்கையில் ஒரு காலகட்டம் வரும், அதில் நாம் என்ன சாதித்தோம், உலகிற்கு என்ன செய்தோம், என்று யோசிக்கும் போது , ஒன்றை நினைத்து கொள் மகளே..நீ ஒரு சாகப்போகிற மனிதனுக்கு அளவில்லா, நான் முன்னெப்போதும் அனுபவித்திராத ஒரு சந்தோசத்தை கொடுத்து இருக்கிறாய். இன்னும் இன்னும் வேணும் என்று பேராசை படாத ஒரு நிறைவான மிகபெரிய சந்தோசம் அது.,  இது போதும் எனக்கு"

இந்த கடைசி வரிகளை படிக்கும் பொது என்னை அறியாமல் கண்ணீர் துளி. நுரையீரல் புற்றுநோயால் இறந்த தன் தந்தையை பற்றி, அவர் கடைசி  காலத்தில் அனுபவித்ததை பற்றி எனக்கு தெரிந்த ஒருவர் கூறியது நினைவிற்கு வந்தது. அந்த சிறு குழந்தை இறந்து போன தன தந்தையை பற்றி கட்டாயம் நினைத்து பார்க்க வேண்டும் என்று ஏனோ மனது நினைக்கிறது.

கவனித்தது 

இங்கு தமிழ் பள்ளியில் கவனித்தது. அதில் நடக்கும் கலை நிகழ்சிகளின் போதும் சரி, பொங்கல், தீபாவளி மற்றும் ஆண்டு விழா என்று எந்த நிகழ்ச்சியாக இருப்பினும், நிறைய பொது நோக்குடைய நிகழ்ச்சிகளாக அல்லது தமிழ் கலாச்சாரத்தை குறிக்கும் நிகழ்ச்சிகளாக பார்கிறேன். கும்மி, கோலாட்டம், மயிலாட்டம், சிலம்பாட்டம், கரகாட்டம்  என்று பல பல காண்கிறேன். அல்லது, மொழியை காப்போம், உலகை காப்போம், தண்ணீர் சேமியுங்கள் என்பன போன்ற பொது நோக்குடைய நிகழ்ச்சிகள் நிறைய சிறு குழந்தைகளாய் வைத்து நடத்துகிறார்கள். இதில் என்ன நகை முரண் என்றால், நேற்று மதுரையில் இருக்கும் என் அண்ணனிடம் பேசிய போது  அவர் சொன்னது, தன பையன் அவன் பள்ளி ஆண்டு விழாவிற்கு ஐ படத்திலிருந்து "ஐலா ஐலா" என்ற பாட்டுக்கு பேஷன் உடை அணிந்து நடனம் ஆட போகிறான் என்று கூறியது. எங்கேயே இடிப்பது போல இருந்தது.

கேட்டது 

என்ன மாயமோ தெரியவில்லை, இந்த பாடல்களிடம், இந்த படத்தில் இருந்து இருக்கும் ஒவ்வொரு பாடலும் எப்பொழுதும் கேட்டு கொண்டே இருக்கலாம். என்ன குரல் அர்ஜித் சிங் அவர்களுக்கு. பெரிய சல்யுட்.