சுகர் / டியாபெடிக்ஸ் பெயரில் இந்தியாவில் நடக்கும் கூத்துகள்

எங்கும் எதிலும் டியாபெடிக்ஸ்..சுகர் என்ற வார்த்தை இப்போது எங்கும் நீக்கமற இந்தியாவில் நிறைந்து இருக்கிறது. 30-35 வயது மக்களுக்கு எல்லாம் இப்போது சுகர் வருகிறது. என் பெரியம்மா பெண் அவர், 39 வயதாகிறது அதற்குள் டியாபெடிக்ஸ், அதற்கென்று மருந்து உட்கொள்ளுகிறார்.
முன்பெல்லாம் 60 வயது மக்களுக்கு அதிகம் வரும் என்று நம்பப்பட்ட இது இப்போதுமிடில் ஏஜ் மக்களையும் அதிகம் ஆட்டி படைக்கிறது.  நமது உணவு பழக்க வழக்கம், அதிக உடல் உழைப்பு இல்லாத ஓடி ஆடி உழைக்காத வாழ்க்கை முறை என்பதையும் தாண்டி மக்களுக்கு இதில் இருக்கும் மூட நம்பிக்கைகள் ...தலை சுற்றும்.

உதாரணமாக..என் அம்மாவுக்கு டியாபெடிக்ஸ் இருக்கிறது. தினமும் என்ன சாப்பிட்டார்கள், என்று நான் கேட்பது உண்டு. உடனே அவர்கள் சொல்லுவது, நான் இப்போது சப்பாத்தி தான் சாப்பிடுறேன், இல்ல ஓட்ஸ் குடிக்கிறேன்..அப்படியும் சுகர் குறைய மாட்டீங்கிறது என்பார்கள். ஆனால், நான் திரும்ப திரும்ப அவர்களிடம் சொல்லுவது ஒன்று தான்..."எது சாப்பிட்டாலும், அளவோட சாப்பிடுங்க..கொஞ்சம் கொஞ்சமா சாப்பிடுங்க..ஒரே நேரத்தில நிறைய சாப்பிடாதீங்க, நிறைய தானியம், பருப்பு வகைகள், நிறைய காய்கறிகள் உணவில் சேர்த்து கொள்ளுங்கள். 3 வேலையாக சாப்பிடாமல் 6 வேலையாக சிறிது சிறிதாக சாப்பிடுங்கள்". எல்லாம் சொன்னாலும் அது செவிடன் காதில் ஊதும் சங்கு தான்.

சுகர் இருப்பவர்கள் "கார்போஹைட்ரேட் குறைவாக அல்லது அறவே சாப்பிட கூடாது", அரிசியில் இருப்பதை விட, கோதுமையில் சிறிது குறைவாக கார்போஹைட்ரேட் இருக்கிறது என்பதற்காகவே, இப்படி சாப்பிட சொல்லுகிறார்கள்" ஆனால் நம் மக்கள் செய்வதென்ன, அரிசி தானே சாப்பிட கூடாது, என்று, சப்பாத்தி, ஓட்ஸ் என்று வளைத்து கட்டி சாப்பிடுகிறார்கள். போர்சன் கண்ட்ரோல் இல்லாமல் அதிகம் சாப்பிடும் போது, ரத்தத்தில் சுகர் அளவு சூட் அப் ஆகும். உடனே மயக்கம் வரும்.

அடுத்தது உடல் உழைப்பு அல்லது நடை பயிற்சி கட்டாயம் தேவை. இதில் இப்போதெல்லாம்...நடை பயிற்சி செய்வதெல்லாம் எதோ பாஷன் போல...சும்மா ரெண்டு தெரு நடந்துட்டு வந்து..ஆச்சு என்று கணக்கு காட்டுவது. வேர்வை வர நடை பயிற்சி மேற்கொள்ள வேண்டும்.  சும்மா நானும் போனேன்..நடந்தேன் என்று யாருக்காகவோ செய்கிறார்கள்.

அடுத்து டியாபெடிக்ஸ் என்று டாக்டரிடம் சென்றால் நடக்கும் கூத்துகள்..ஐயோ என்று இருக்கும். இப்படி இவர்கள் செல்லும் டாக்டேர்கள் எல்லாம் Endocrinology Specialist அல்ல, மாறாக, பொது மருத்துவம் பார்க்கும் டாக்டர்கள். இவர்கள் பெரும்பாலும் செய்வதென்ன? . முதலில் சிம்பிள் சுகர்
ஸ்ட்ரிப் டெஸ்ட் எடுப்பார்கள்.அதில் வரும் நம்பர்களை வைத்து 140 தான் இருக்க வேண்டும்..உங்களுக்கு 200 இருக்கிறது, அதனால மருந்து போடணும் என்பார்கள்.  Hemoglobin A1c டெஸ்ட், dialated eye exam என்று பலதும் டெஸ்ட் செய்வதில்லை. பின்னர் தங்கள் கிளினிக்க்கு மெடிக்கல் சேல்ஸ் ரெப்ரெசெண்ட்டிவ் கொண்டு வந்து தரும் மருந்துகளை  இவர்களுக்கு எழுதி தருவது. அதுவும் ஒரு சில நேரங்களில் இவர்கள் எழுதி தரும் மருந்து அவர்கள் வைத்திருக்கும் மருந்து கடைகளில் மட்டுமே கிடைக்கும். வேறு எங்கும் கிடைக்காது. "இதை 3 மாசம் சாப்பிடுங்க, குறையுதான்னு பார்க்கலாம், இல்லாட்டி வேற மருந்து மாத்திரலாம்" என்று சொல்லியே கொடுக்கிறார்கள்.

மக்களும், அதான் மருந்து போடுறோம்ல சுகர் ஏறாது என்று, வளைத்து சாபிடுகிறார்கள். அடுத்து 3 மாதம் கழித்து மறுபடியும் ஒரு ஸ்ட்ரிப் டெஸ்ட், மறுபடியும் மருந்து மாற்றம். டாக்டர்கள் ஒரு சில நேரம் இப்படி trial அண்ட் error செய்ய அல்லது எங்கள் துறையில் "கிளினிகல் ட்ரயல்" அல்லது மக்களிடம்  சோதனை செய்வது. அதற்க்கு இப்படி அப்பாவி பொது மக்களை அதிகம் படிப்பறிவு இல்லாத மக்களை உபயோகிப்பது.

என் அம்மா எப்போது இங்கே வந்தாலும் இங்கு இருக்கும் மருத்துவரிடம் புல் செக் அப் செய்ய அழைத்து சென்று விடுவேன். அவர்கள் உடனே செய்வது, இந்தியாவில் இருந்து அவர்கள் எடுத்து வரும் சுகர் மாத்திரைகளை தூக்கி எறிவது தான். அதுவும் ஒரு தமிழ் டாக்டர் அம்மா இங்கே இருக்கிறார்கள்,அவர்கள் தமிழிலேயே என் அம்மாவிடம் மாத்திரை கொடுத்தவர்களை திட்டுவார்கள். ஏன் இப்படி ஒரு மருந்து கொடுகிறார்கள் என்று. முழு செக் அப் எதுவும் செய்யாமல், அதிக டோஸ் அல்லது குறைந்த டோஸ் என்று நடக்கும் பல கூத்துகள், அதோடு மக்களுக்கு இருக்கும் மிக அதிக மூட நம்பிக்கைகள் எல்லாம் சேர்ந்து எங்கும் எதிலும் சுகர் என்னும் வார்த்தை நீக்கமற நிறைய உதவுகிறது.

நான் மருந்து கொடுக்கும் மருத்துவர்களை இங்கே குறை சொல்லவில்லை, அவர்கள் எக்ஸ்பெர்ட் அல்லர்..அவர்களால் முடிந்தவரை செய்கிறார்கள்..ஆனால் இது எந்தவிதத்திலும் மக்களுக்கு உபயோகபடாது என்பதே என் எண்ணம்.

நன்றி.