இந்திய குழந்தைவளர்ப்பும் , அமெரிக்க குழந்தைவளர்ப்பும்

காலை நேரத்தில் பள்ளிக்கு செல்ல குழந்தை அழுகிறது அல்லது அடம் பிடிக்கிறது என்றால் நாம் என்ன செய்வோம், பயங்கரமாக கத்தி, ரெண்டு அடி போட்டு,  டிரெஸ்ஸை மாட்டி விட்டு, அவசர அவசரமாக சாப்பாடு திணிச்சு விட்டு, அலோக்க தூக்கிட்டு போயி வண்டியில/வேன்ல/கார்ல  விட்டுட்டு வருவோம். குழந்தைகள் லஞ்ச் சாப்பிடாமல் வந்தால், வீட்டுக்கு வந்தவுடன் டிவி போட்டுவிட்டு சாப்பாடு திணிச்சு விடுவோம். குழந்தைகள் நன்றாக சாப்பிட வேண்டும் என்று தனி சாப்பாடு செய்வோம், எனக்கு சாப்பாடு வேணாம் ஐஸ் கிரீம் வாங்கு இல்லாட்டி சாப்பிட மாட்டேன் என்றால் வாங்கி கொடுக்கிறோம். எப்பொழுது கடைக்கு சென்றாலும் குழந்தை கை காட்டும் சின்ன சின்ன சினாக்ஸ் வாங்கி தருகிறோம்.  எனக்கு இப்போ பொம்மை வேணும் என்றால் ,அது கேட்கும் பொம்மை வாங்கி தருவோம்.  என் டிவி தான் வேண்டும் என்றால் "டிவி ரிமோட்டை" தியாகம் செய்வோம். குழந்தை எப்போது தூங்குகிறதோ, அது வரை நாமும் தூங்காமல் விழித்து கொண்டு இருப்போம், நமக்கு வேலை இருந்தாலும் தூக்கம் வந்தாலும் குழந்தை தூங்கும் வரை விழித்து இருப்போம்....லேட் ஆக படுக்கைக்கு செல்வதால் அடுத்த நாள் காலையில் குழந்தைகளை எழுப்ப போராட வேண்டி இருக்கும். நமக்கு ஆபிசுக்கு செல்லும் அவசரத்தில் குழந்தைகளையும் கிளப்பி, சாப்பாடு ஊட்டி, டிரஸ் பண்ணி விட்டு...கிளம்புவதற்குள் அப்பாடா என்று இருக்கும்.

..இப்படி சொல்லி கொண்டே போகலாம்.

அடுத்து என் பக்கத்து வீட்டு அமெரிக்க அம்மா செய்வதை பாப்போம்  , அவரின் மகள் காலையில் பள்ளிக்கு கிளம்பாமல் டிரஸ் பண்ணாமல் எனக்கு நீ நான் சொல்லும் கவுன் கொடுக்கும் வரை செல்ல மாட்டேன் என்று அடம் பிடிக்கும் போது அடிக்க வில்லை, கை கூட வைக்க வில்லை, அதற்க்கு பதில் 1-2-3 என்று கவுன்டிங் செய்து கொண்டு இருந்தார்கள். 3 கவுண்ட்குள் அந்த குழந்தை அவளுக்கு குடுத்து இருக்கும் டிரஸ் ஐ  எடுத்து சாப்பிட வேண்டும்.. இல்லையேல், "Go to your room". குழந்தை உடனே, அவளின் ரூமுக்குள் சென்று "thinking time" எடுத்து கொள்கிறது. பின்னர் 20 நிமிடம் கழித்து, அதுவாக வந்து டிரஸ் மாட்டி கொண்டு ரெடி ஆகி விடுகிறது.  அதே போல டைனிங் டேபிளுக்கு "breakfast" வர அழைக்கும் போது வர வேண்டும்.  அங்கு வைத்திருக்கும் சாப்பாடு சாப்பிட வேண்டும், அது எந்த உணவு அவர் அம்மா தருகிறார்களோ அதனை சாப்பிட வேண்டும். இது கொடுத்தால் தான் சாப்பிடுவேன் இல்லையேல் சாப்பிட மாட்டேன் என்று அழுதால், "சரி, அப்படி என்றால் நீ சாப்பிடவே வேண்டாம் எழுந்து போ" என்று சொல்லி விடுவார்கள்.  குழந்தை பட்டினியுடன் செல்லும் பள்ளிக்கு, அதே போல பசி வயிற்றை கிள்ள, லஞ்சில் வைக்கும் அனைத்தையும் ஒழுங்காக சாப்பிடும்.

 மாலையில் வீட்டுக்கு வந்தவுடன் சிறிது ஸ்நாக், பின்னர் விளையாட்டு, பின்னர் டின்னெர், 7:30 மணி அடித்தால் பிள்ளைகள் தானாகவே பல் விளக்கி, நைட் டிரஸ் மாற்றி, படுக்கைக்கு சென்று விடுகிறார்கள். ஒவ்வொரு நாளும் அவர்களின் பெற்றோர் குழந்தைகளுக்கு "புத்தகம் படிக்கிறார்கள்" , தினமும் நடக்கிறது. 8 மணிக்கு குழந்தைகள் தூங்கி விடுகிறார்கள், பின்னர் கிட்ட தட்ட 2 மணி நேரம் கணவன் மனைவிக்கு கிடைக்கிறது. அதே போல ஒவ்வொரு நாளும் குழந்தைகள் காலையில் 6 மணிக்கு எழுந்து விடுகிறார்கள். 

இந்த ஊரில் நீங்கள் குழந்தைகள் டாக்டரிடம் சென்றால் அவர்கள் கேட்பது ஒன்றே ஒன்று தான். "Who is running your house, you or your kid?" என்று கேட்பார்கள். அதாவது,  இது உங்கள் வீடு, யாரு உங்களை ஆளுகிறார்கள் என்று.

எத்தனை இந்திய பெற்றோர் குழந்தைகளுக்கு புத்தகம் படிக்கிறீர்கள்?. சிறு குழந்தைகளுக்கு புத்தகம் படிக்கும்போது  குழந்தைகள் கற்பனை சக்தி வளருகிறது, நிறைய புது புது மொழி, கலாச்சாரம், நாடுகள், பழக்க வழக்கங்கள் அறிந்து கொள்ளுகிறார்கள்.  எதனை பேர் வீட்டில் லைப்ரரி இருக்கிறது. எத்தனை பெற்றோர் முதலில் புத்தகம் வாசிக்கிறீர்கள். நாம் தான் நம் குழந்தைகளுக்கு முன் மாதிரி. 

என்னை பொறுத்த வரை, இந்தியா போல பாசம், அன்பு எல்லாம் மேலை நாடுகளில் இல்லை என்று சொல்வதெல்லாம் சுத்த பொய்..என்னை பொருத்தவரை, பாசம் வைப்பதில், அன்பு காட்டுவதில் எந்த நாட்டு மக்களும் அனைவரும் சமமே....அமெரிக்க குழந்தை வளர்ப்பில் குழந்தையின் ஒவ்வொரு முவ் ஐயும் பார்பார்கள்..ஆனால் நம்மை போல கவலை படவோ..டென்சன் ஆகவோ மாட்டார்கள். உதாரணமாக குழந்தை கீழே விழுந்து விட்டது..என்றால் குழந்தையோடு சேர்ந்து அவர்களும் அழ மாட்டார்கள்..."Its ok honey, you'll be alright". என்று சொல்லி மருந்து போடுவார்கள். குழந்தைகள் அவர்களாகவே அறிந்து தெரிந்து கொள்ளட்டும் என்று நிறைய அனுமதிப்பார்கள். அதுவும் ஒரு லிமிட்வரை மட்டுமே...குழந்தைகளுக்கு "இது வரை செய், இதற்க்கு மேல் செய்ய வேண்டும் என்றால், நீ இன்னும் கொஞ்சம் வளர வேண்டும்" என்று சொல்லி விடுவார்கள்.

நம்ம ஊர் மக்களாக இருந்தால், "என்ன கல்லு நெஞ்சு பாரு இந்த அம்மாவுக்கு இப்படி பிள்ளையை பட்டினி போடுது, குழந்தை கீழே விழுது..இந்த அம்மா பாரு சும்மா உக்கார்ந்து இருக்கு பாரு" என்பார்கள்.  

 

என்னை பொருத்தவரை, நாம் அதிக செல்லம் கொடுத்து குழந்தைகளை நம்மை அதிகம் depend செய்ய வைக்கிறோம். எல்லாவற்றையும் நாமே குழந்தைகளுக்கு விட்டு கொடுத்து, நமக்கும் டென்சன் வரவழித்து கொள்கிறோம், குழந்தைகளையும் கெடுக்கிறோம். நாம் பாசம், அன்பு என்று நிறைய சொல்லி சொல்லி நிறைய செல்லம் கொடுத்து குழந்தைகள் நம்மை டாமினேட் செய்ய அனுமதிக்கிறோம். அதுவே, அவர்களுக்கும் பின் வாழ்கையில் அவர்களுக்கு பெரிய dependency பிரச்னை ஆகி விடுகிறது. எல்லாவற்றிக்கும் யாரையாவது நம்பி இருப்பது, தனியே முடிவெடுக்க முடியாமல் தவிப்பது என்று நிறைய. குழந்தைகளை ஒரு டிசிப்ளின் கொண்டு வருவது , சுதந்திரமாக சிந்திக்க வைப்பது என்பது அவர்களுக்கு சிறிய வயதில் மட்டும் அல்ல, பெரியவர்கள் ஆகும்  போதும் வாழ்க்கையை எதிர் நோக்க உதவும் என்பது என் எண்ணம். இது என்னுடைய கருத்து மட்டுமே.

நன்றி.